Uitzicht vanuit twee ramen met uitzicht op Beit Hanoun in de noordelijke Gazastrook, 11 december 2022. Mahmoud Nasser
Gaza heeft 2,1 miljoen inwoners. En de bevolking groeit snel. Deze 2,1 miljoen mensen hebben ruimte nodig om te leven, ruimte, die naarmate de jaren verstrijken, schaarser wordt.
De bevolking van Gaza kan nergens anders heen, heel weinig mogelijkheid of mogelijkheid om te emigreren, of zelfs maar te verhuizen binnen bezet Palestina als gevolg van de nu 16-jarige belegering van Israël.
En toch, ook al is Gaza op zoveel manieren gebroken, het bouwt en herbouwt nog steeds, na elke vernietiging die plaatsvindt. Het is vaak de intentie dat gebroken en belegerde landen zich niet op enigerlei wijze ontwikkelen, maar Gaza is anders. Als je hier rondloopt, zie je op elke straathoek nieuwbouw, waardoor je je alleen maar hoeft te verwonderen over de snelheid waarmee een gebouw wordt opgetrokken en voltooid. Het gevoel dat men van buitenaf zou kunnen krijgen is dat Gaza alleen maar uit elkaar valt, maar is in werkelijkheid niet zo duidelijk. Deze gebouwen vertegenwoordigen een natie die zich ontwikkelt, een gezamenlijke poging om de bevolkingsdichtheidscrisis op elke mogelijke manier te bestrijden.
Gaza moet niet langer worden gezien als een plaats van vernietiging. Ja, er zijn sinds december 2008 een reeks grote aanvallen geweest en talloze kleine escalaties tussendoor. Deze zouden gemakkelijk elk land op de knieën kunnen brengen. Maar niet Gaza, niet het Palestijnse volk.
Een lichtpuntje.
In januari van dit jaar lanceerde de door Hamas geleide regering in Gaza haar “Bottleneck” -project in het vluchtelingenkamp Beach. Het project is bedoeld om de overvolle en zeer smalle straten in het kamp, dat zuidelijke en noordelijke gouvernementen met elkaar verbindt, te verbreden.
Het project is niet zonder kritiek. Het opnieuw moeten verhuizen uit het huis dat ze als hun thuis zijn gaan beschouwen, maakt sommigen inwoners zelfs uit het vluchtelingenkamp boos.
Een beter functionerende Gaza is een belangrijk doel, maar deze inwoners bidden dat dit de laatste keer zal zijn dat ze gedwongen worden te verhuizen.
Toch is de bevolking van Gaza een standvastige partij, en door de bevolkingsdichtheidscrisis te confronteren met een bouwhausse, zijn nieuwe helden naar voren gekomen.
Deze onbezongen helden werken met hun handen. Ze leggen de stenen om ervoor te zorgen dat iedereen een plek heeft om te wonen.
Deze arbeiders zijn helaas onzichtbaar. Niemand kijkt twee keer naar hen of geeft hen het respect dat ze verdienen, verdiend door hun zweet en inspanning.
Hun lonen liggen gemiddeld tussen de $ 300 – $ 500 per maand, nauwelijks genoeg om brood op de tafels van hun families te zetten, maar in overeenstemming met het gemiddelde loon van Gaza van ongeveer $ 350 per maand.
Ik heb een aantal maanden een groep bouwvakkers gefotografeerd. Ik kreeg hun verhalen en hun strijd te horen terwijl ze het leven in Gaza bestrijden.
In de stad Beit Hanoun, gelegen in het noordelijkste deel van de Gazastrook, worden snel huizen gebouwd. Daar volgde ik een groep arbeiders, met wie ik talloze kopjes koffie deelde.
Wat het meest verbazingwekkend was, was de snelheid waarmee ze van het ene huis naar het andere gingen. Een maand lang bouwden ze een huis van de grond af op; de volgende waren ze al verhuisd naar een ander.
Het onderwerp dat het meest aan bod kwam in onze gesprekken was hoeveel dingen er ten kwade zijn veranderd in Gaza. De lonen zijn een fractie van wat ze te wijten waren aan de erbarmelijke economische toestand van Gaza.
De werkloosheid ligt rond de 50 procent.
Armoede treft meer dan 50 procent van de bevolking van Gaza.
Deze arbeiders, gastvrij voor een fout en onfeilbaar vriendelijk, werken hun dagen weg, op zoek naar respijt van de realiteit van Gaza.
Dit is de strijd van de arbeidersklasse in Gaza, een strijd die te zien is in hun gezichten, hun kleding en het eelt op hun handen.
Mahmoud Nasser is een in Gaza gevestigde fotograaf en schrijver.
