Hieronder een artikel van de Israëlische journaliste Amira Hass die voor de (Israëlische) krant Haaretz schrijft. Het biedt een kritisch perspectief van een Israëli op het beleid en de propaganda van Israël zelf. Zij kent beide zijden goed: ze woonde in Gaza en in Israël. Haar verhaal en haar conclusie.

door Amira Hass

Ik heb reeds de witte vlag gerezen. Ik ben gestopt met het zoeken naar het perfecte woord om het half afgeschoten hoofd van een jongen te beschrijven terwijl zijn vader schreeuwt “Wordt wakker, wordt wakker, ik heb je een nieuw speelgoedje gekocht!”. Hoe heeft Angela Merkel, de Duitse bondskanselier, dit ook alweer verwoordt? Het recht van Israël om zichzelf te verdedigen.
Ik heb het nog steeds moeilijk met het uitvoeren van de noodzakelijke taak om het eindeloze aantal getuigenissen van mijn vrienden in Gaza met de wereld te delen, om aldus te kunnen documenteren hoe het voelt om op jouw beurt te moeten afwachten in dit slachthuis. Bijvoorbeeld, het gesprek dat ik zaterdagochtend had met J. uit het vluchtelingenkamp al-Bureij, terwijl hij met zijn vrouw op weg was naar Dir al-Balah. Ze zijn beide ongeveer 60 jaar oud. Die ochtend had zijn bejaarde moeder via de telefoon de instructie vernomen dat alle inwoners het vluchtelingenkamp dienden te verlaten om naar Dir al-Balah te gaan.

Een boek over Israëlische militaire psychologie zou een heel hoofdstuk aan dit soort sadisme moeten wijden. Heimelijk vermomd als genade: een opgenomen boodschap dat honderdduizenden mensen beveelt om hun reeds geviseerde huizen te verlaten, om te vertrekken richting een even gevaarlijke plek ongeveer 10 kilometer verder. “Wat?”, vroeg ik aan J. “Ga je vertrekken, waarom?”. “Hoezo, waarom?” was zijn antwoord “Wij hebben een hut vlakbij het strand met een beetje land en katten. Wij gaan de katten te eten geven en keren daarna terug. We gaan samen. Als de auto wordt opgeblazen dan zullen we ten minste samen sterven.”

Indien ik dit vanuit het perspectief van een analist zou beschrijven, dan zou ik zeggen dat in tegenstelling tot de gewoonlijke Israëlische hasbara, Hamas niet bezig is met de inwoners van Gaza te verplichten om in hun huizen te blijven, noch te verlaten. Dat is namelijk hun eigen beslissing. Waar zouden ze in hemelsnaam naartoe kunnen gaan? “Als we toch moeten sterven, dan is dat eervoller in eigen huis dan op de vlucht.”, zegt de seculiere J.

Ik ben er nog steeds van overtuigd dat één dergelijke zin evenveel waard is als duizend analyses. Maar meeste lezers hebben echter een voorkeur voor korte samenvattingen wanneer het Palestijnen betreft.

Ik ben het beu om mijzelf voor te liegen, alsof ik vanuit afstand, via telefoon, voldoende informatie kan verzamelen om degelijk te kunnen berichten over wat de journalisten ter plaatse aan het beschrijven zijn. Desondanks, het is cruciale informatie voor een klein deel van de Hebreeuwssprekende bevolking. Zij richten zich doorgaans tot buitenlandse verslaggeving en websites om dergelijke berichtgeving te vinden. Zij zijn niet afhankelijk van wat hier geschreven wordt om bijvoorbeeld te kunnen horen over de korte levens van Jihad (11) en Wasim (8) Shuhaibar, of dat van hun neefje Afnan (8) uit de Sabra wijk in Gaza. Net zoals mij konden ze dit vernemen via het verslag van de Canadese journalist Jesse Rosenfeld in The Daily Beast.

“Issam Shuhaibar, de vader van Jihad en Wasim, leunde op een graf naast de plek waar zijn kinderen begraven lagen. Holle ogen starend richting nergens. Zijn arm droeg een pleister dat was aangebracht nadat hij bloed had gegeven in een wanhopige poging om zijn familie te redden. Zijn hemd was nog steeds bedekt met het bloed van zijn eigen kinderen,” schrijft Rosenfeld. “‘Zij waren gewoon de kippen aan het voeren toen de bom insloeg’ zei hij. ‘Ik hoorde een gigantisch lawaai op het dak en ging naar hun zoeken. Vlees was het enige wat er nog van hen overbleef,’ zuchtte hij, vlak voordat hij in tranen uitbarstte,” aldus Rosenfeld’s artikel. Wij hebben hen vermoord ongeveer twee-en-een-halfuur na het einde van het humanitaire staakt-het-vuren van vorige donderdag. Twee andere broers, Oudeh (16) en Bassel (8) waren gewond geraakt, Bassel zeer ernstig.

De vader vertelde aan Rosenfeld dat er een waarschuwingsraket was geweest. Vlak voor de aanval hadden ze het gebrom van een onbemand vliegtuig gehoord, het soort dat “op het dak klopt”. Dus ik vroeg aan Rosenfeld, “Aangezien die raket 1 van onze barmhartige was, diegenen die gebruikt worden bij wijze van waarschuwing, werd het huis achteraf gebombardeerd?” Het antwoord vond ik per toeval in een bericht van CNN. Eén van hun camera’s was er namelijk in geslaagd om de explosie die op de waarschuwing volgde te filmen: impact, vuur, rook en stof. Maar het was een ander huis dat gebombardeerd werd, niet het huis van de Shuhaibar familie. Ik heb dit heronderzocht met Rosenfeld en anderen. Het was geen afgeweken Palestijnse raket dat deze drie kinderen had gedood. Het was een Israëlische waarschuwingsraket. En Issam Shuhaibar is zelf een Palestijnse politieagent, werkend voor de in Ramallah gebaseerde Palestijnse Autoriteit.

Mijn tevergeefse pogingen om een direct antwoord van het Israëlisch leger te krijgen heb ik ook reeds opgegeven. Hebben jullie per ongeluk het verkeerde huis gewaarschuwd, met de moord van drie kinderen als gevolg? (Van de 84 die tijdens dit schrijven reeds vermoord zijn)

Ik ben het beu om tevergeefs te moeten concurreren met de overvloed aan georchestreerde berichtgeving over de daden en doelen van Hamas, komende van mensen die schrijven alsof ze net gesproken hebben met Mohammed Deif en Ismail Haniyeh, en niet met een bron uit het Israëlisch leger of de binnenlandse veiligheidsdienst Shin Bet. Diegenen die Fatah en Arafat’s vredesvoorstel voor twee staten hebben afgewezen hebben nu Haniyeh, Hamas en BDS in de plaats gekregen. Diegenen die Gaza hebben omgevormd tot een gevangenis en strafkamp voor 1,8 miljoen mensen zouden niet verbaasd mogen zijn dat er ondergrondse tunnels worden gegraven. Diegenen die wurging, belegging en isolatie hebben gezaaid, oogsten nu raketvuur. Diegenen die 47 jaar lang de Groene Lijn consequent hebben genegeerd, met de inname van land en de constante onderdrukking van de bevolking als gevolg, met raids, beschietingen en nederzettingen, welk recht hebben zij om verontwaardigd te spreken over Palestijnse terreur ten opzichte van onschuldige burgers?

Hamas is op een wreedaardige en angstwekkende manier de twee-standaarden-mentaliteit aan het vernietigen waarin Israël zo gespecialiseerd is. Hebben al die intelligente breinen van onze veiligheidsdiensten echt niet door dat we zelf het perfecte recept hebben gecreëerd voor onze eigen versie van Somalië? Ben je geïnteresseerd in het stoppen van de escalatie? Dan is nu het moment: heropen de Gazastrook, laat die mensen terugkeren naar de wereld, de Westbank en naar hun vrienden en familie in Israël. Laat hun ademen, en ze zullen ondervinden dat het leven mooier is dan de dood.

 

hier de Engelse tekst